Ik voel de stemming hangen.
Deze stemming ken ik.
Hij is zo bekend .. als een oude jas, die om mijn lijf past.
Een zware jas.
Gedachten nemen een loop met me...
"Dit had ik  vroeger ook, toen gebeurde er ook...",
"hoe kan ik me nou weer zo voelen?",
"zie je wel, je kunt het niet.." ,

en zo gaat het nog even door.

Ik heb het in de gaten inmiddels, hoe het spel werkt.
Er komt een gevoel, een willekeurig gevoel eigenlijk...
soms met een reden, soms niet.
En dat gevoel, dat is bekend... dat roept iets op,
een herinnering, een gedachte.
En dan gaat alles de draaikolk in.
Want de ene gedachte roept de andere op
en de gedachten worden ongemerkt overtuigingen...

En op het moment dat ik "zie je wel" in mijn gedachte hoor, schrik ik op. 
Ik ben wakker.
ís deze situatie wel zoals eerder?
En ís het wel zo dat een gevoel en en gedachte één en dezelfde zijn?
Ik adem eens diep in, en neem me voor om in het hier en nu te blijven.
Ik glimlach naar mijn eigen gedachten, en zet een muziekje op.
Nu is het tijd om te dansen, te bewegen.
Langzaam, met nogal wat bokkensprongen, wordt het rustiger in mijn hoofd...

Zo! weer een nieuw moment!
lekker fris, lekker anders... (en dat roept weer een hele andere herinnering op!)