Te Veel
Ik hou van mijn gezin
Het is mijn lust en mijn leven om dingen met hen te ondernemen.
De kinderen te zien lachen, de warmte van de knuffels te voelen.
Samen zijn met mijn lief.
Ik ga erin op, het vervult me.
En toch is het soms even te veel
Ineens .. Is het genoeg.
Dan wordt ik chagrijnig
Dan wordt ik kortaf.
Dan wil me niet bezig houden met de ander
Dan wil ik alleen zijn.
Herken je dat punt, dat het je teveel wordt?
Voor mij voelt dat alsof mijn hoofd te vol zit, alles is me teveel
Ik ben totaal kwijt wat ik eigenlijk wil en wat ik fijn vind.
Dan is het tijd om me terug te trekken. Om de stilte op te zoeken en op mezelf te zijn.
Verwerken wat er te verwerken valt.
En dat hoeft niet zwaar te zijn. Het kan simpelweg teveel zijn in de bezigheden die samen zijn.
De invloeden van de mensen om me heen.
De afgelopen dagen sliepen beide kinderen bij ons op de kamer.
Dat doen we voor de gezelligheid,
en voor het geborgen gevoel dat ze daarvan krijgen als ze zich even niet lekker voelen.
Dat vind ik zelf ook heel fijn, normaal gesproken…
Nu dus niet.
Ik kwam niet in slaap en lag uren te woelen in mijn bed.
Midden in de nacht ging ik naar beneden, om even lucht te geven aan de spanning die me bekroop.
Eenmaal beneden kon ik de slaap nog minder vatten, want nu was ik echt goed wakker.
Ik zat voor mijn gevoel uren beneden, te wachten tot ik weer moe genoeg was om te kunnen slapen.
De minuten kropen voorbij, de stilte was beklemmend.
Vanbinnen niet stil. Er woedde juist een storm.
Zo'n gebroken nacht helpt niet in mijn gevoel van rust en balans.
De dag erna gaan we door met hetzelfde, want ook ik heb mijn gewoonten en ik wil genieten van deze vakantieweek.
Het gevolg is dat ik de weg helemaal kwijt ben.
En uiteindelijk ben ik ofwel ziek, ofwel heel boos en geïrriteerd, ofwel een beetje van alles.
Plotseling is daar de grens. Het is teveel.
Als ik op zo'n periode terugkijk, dan zie ik de signalen die ik negeerde.
Ik had op een eerder moment aan de bel kunnen trekken.
Maar de gewoontes en de innerlijke regels die ik mezelf opleg zijn vaak sterker.
Het moet op een bepaalde manier. Ik moet aan iets voldoen.
Ik kan niet zomaar tijd voor mezelf nodig hebben. Niet als het juist zo fijn is om samen te kunnen zijn.
Helaas kan ik het niet van tevoren bepalen wanneer het genoeg is voor mijn systeem.
Het komt plotseling op, en met een geweldige kracht als ik niet naar de kleinere signalen luister.
Balans vinden kan soms een enorme uitdaging zijn.
Vooral als je niet wilt luisteren naar de innerlijke signalen omdat ze niet uitkomen op dat moment (lees: bijna nooit).
Als je je teveel richt op de regels die je jezelf oplegt over hoe het moet, hoe het hoort en waaraan je moet voldoen om je gewaardeerd te voelen.
Vaak ligt afwijzing niet buiten je, maar allereerst in jezelf.
Jezelf in balans brengen is dus ook goed kijken naar wat je allemaal moet van jezelf.
En dan beslissen of dat wel zo nodig is.
Als je iets minder van jezelf moet, al is het maar een beetje ..
Dan maak je jezelf vrij van alle beperkingen die je jezelf oplegt om gewoon jezelf te zijn.
Balans is jezelf de ruimte geven om buiten je eigen regels te gaan